Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

2011

інтэрнэт іронія ісціна абыякавасць адзінота адзіноцтва Айчына анекдоты барацьба Беларусь Бог бязвінна загінуўшым у мінскім метро віншаванне вайна ваўчаня вера верлібр вершаплёцтва вершы вершы для дзяцей восень вясна гісторыя гандлярства горад грамадзянская лірыка графаманія грошы гумар гумарыстычныя вершы дзяржава дзяўчына дзяцінства думкі духоўнасць душа жыццё зіма захапленне казкі камунізм каханне каханьне каштоўнасці краіна лес лета людзі містыка маладосць мама мастацтва менталітэт мова музыка надзея народ натхненне небяспека ноч няволя пакуты пакуты душы памяці паэтаў парады харчавання парк патрыятызм пачуцці паэзія паэтам пейзажная лірыка пераклад пераклады вершаў песня прыгажосць прырода прытчы птушкі п’янства радзіма развіццё разважанні разважанне расстанне растанне релігія родная мова родны край роздум розум рэвалюцыя рэлігія рэчаіснасць сіла духу сакура самота санеты сатыра свабода смерць спакуса спачуванне старажытнасць сум сучаснасць сяброўкі таемнае талент талерантнасць таямніца творчасць тэракт у метро тэрарызм філасофія філясофія цела чалавек Чарнобыль шчасце экалогія юнацтва
Сярэдняя: 3.8 (28 галасоў)

Гляджу, як слуп на манітор,
Чытаю слушныя заўвагі.
Даю і сам іх, калі што
даволі вартае увагі.

А за акном зіма і снег.
І не такі ўжо сумны горад.
Чаго ў кватэры так сядзець?
Цікавей больш ля манітора.

У ім увесь амаль што свет.
Пакой астатні надта цёмны.
Але ж ізноў бялее снег...
На ім няма слядоў і словаў.

Ідуць у розныя канцы,
і з тых канцоў сюды ж прыходзяць
суседзі, госьці іх, маі...
Ну дастаткова, далеч.
Хопіць.)))



Яшчэ не ацэнена

« Дождж»
Дождж залівае , я адна
Сяджу гляджу ў акно
Не відаць неба , пустэча
Акно ўсё ў слёзах святла
Бяроза ціха так шуміць
Што шкада мне яе да болю
Яна як я адна сядзіць
І льюцца слёзы з вачэй маіх
Як з лісця капае вада
Усе пачуцці пацёртым за сабой ...



Яшчэ не ацэнена

"Здыму кватэру за інтым."
Жартуе нехта? Ці — сур'ёзна?
Курам на смех! І, разам з тым,
Гучыць адчайна, нават слёзна!

Жыллёвы крызіс дастае?
Ці "дрэннай" моладзі распуста?
Ў народа грошай не стае?
Ў кішэнях звяла ўся "капуста"?

Здаваць пакойчык за інтым...
Адкуль такі дзікунскі "рэверс"?
З Парыжу, кажуць... Гэта ў ім
З’явіўся грэшны "соntrе сеrvісе".

Прадажа цела — каб пражыць
На "пай" сярэдняга заробку…
Як існаваць, каб не грашыць?
Няўжо — у цемру паасобку?

Пайшоў па свеце моды ўзбрык...
Лягальны ў фінаў "соntrе сеrvісе"…
Ў Маскве ўжо попыт гэткі ўзнік...
І ў нас ужо "казычуць нервы".

"Здаю... здымаю... за інтым..."
Аб’явы брудныя змясцілі.
Не важна, як, не важна, з кім, —
Каб толькі ў хату жыць пусцілі...

"Прадам сябе! Патрэбны дом!"
Душа заходзіцца ад жаху…

Як добра сёння быць катом!
Ці, на худы канец, сабакам!

Па матэрыялах Настассі Занько - газета “Звязда” № 45 ад 1 снежня 2010, ўкладка "Чырвонай Змены".



Сярэдняя: 3.7 (14 галасоў)

“Купляйце мінскае паветра –
Непараўнальны водар свой!”
Ужо й да гэтага дапетрыў
Хтось “камерцыйнай” галавой.

У гэткіх банках, што і піва,
А зверху колца – адчыняць.
З малюнкам неба. Што за дзіва!
Ці сувенір, ці спажываць?

Ёсць па пятнаццаць, ёсць у краме
Па сорак восем – даражэй.
Што гэта дзеецца між намі?
Чым болей гандлю, тым цяжэй!

Усё навокал прадаецца,
Усё дакладны мае кошт.
І дзень, і ноч турбуе сэрца –
Як спажываць апошні грош?

Што гандляру? Хітрун смяецца:
Бо пакупнік, як ні круці,
Дурны, й на гэта адгукнецца
І “за паветрам” наляціць.

Што застаецца ў суцяшэнне,
Калі купляецца усё?
Што не было яшчэ рашэння
Нам ураздроб прадаць жыццё!

Па матэрыялах сайта www.tut.by ад 1.04.2011 http://news.tut.by/geonews/221899.html