Калі ты верыш у мяне, то вер,
Праз нагаворы вер і праз разлукі.
Насустрач працягні збалела рукі,
Калі ты верыш у мяне, то вер.
Калі не верыш — не любі мяне
і вузел рассячы адчайным:
— Годзе!..
Я адыду, як восень адыходзіць
У нашай звонкалістай старане.
Супер))) Якая глыбіня
Супер))) Якая глыбіня пачуццяў. Вось тая натуральнасць, аголенасць нутра і сэрца, якіх так не стае нашай літаратуры)