Калыша вецер зыбку ночы,
Гайдае невалячкай свет.
Ляжу, шырока расплюшчыў вочы,
А свет пакінуў мне зорны след.
Калыша месяц рэха зорак.
Пад коўдрай сцішыўся сусвет.
Ляжу нямогла, а зорны золак
Мне пакідае свой запавет.
Калыша маці ўтульна зыбку:
“Табе, мой Ладзю, – бацькоўскі спеў”.
Ляжу і слухаю, нібы скрыпку:
Не нарадзіўся, а паляцеў.
І мне падаецца жыццё маё раем
У тых месяцовых, бясконцых начах,
А сонца ўзнімаецца над небакраем
І тузіць наводмаш мяне па вачах…