Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

маладосць

Сярэдняя: 4.6 (20 галасоў)

Яны пазнаёміліся ў інтэрнэце:
яна западала на По й Фэрлінгеці,
любіла кароткія стрыжкі й спагэці –
і ён павёўся на гэты мікс.
Іх лёгкі флірт перарос у нешта,
што апісаў яшчэ Байран і рэшта.
Ні на каго не зважалі й канешне ж
клалі на тое што будзе пасля.

Жыцьцё пралятала даўгім лімузінам
па трасе іх лёсаў, чорным бэнзынам
палала каханьне ў душы, што бяз спыну
імчала за прывідны небакрай.
Няраз уцякалі з бацькоўскае клеткі
пакуль іх школьныя адналеткі
стваралі ілюзію шчасьця ды зрэдку
глядзелі зайздросьліва ў іхны бок.

Яны былі парай, гарачаю парай
у паравозе адчаю, дзе мары –
найлепшае паліва й сьвет ва ўгары
лабае імкліва-шалёны біт.
Адзін аднаго вывучалі як карту
на геаграфіі, каардынаты
важнейшых мясьцінаў шукаючы ўпарта
калі ў адпачынак з’яжжалі бацькі.

Былі быццам музыка «Радыёхэду».
Ўбіралі ў сябе адмысловыя веды,
у Білі Бэроўза і Кастанэды
спраўджаючы свой сінтэтычны рай.
Да ранку сядзелі на ускраінах дахаў
лічылі, бы пацеркі, ўласныя страхі,
і вецер прыносіў няісныя пахі
з краінаў якіх не было і няма.

І вось аднойчы прыйшла паштоўка
ад сябра з Рыму, пісаў: «Сяброўка,
ад суму дохну! Зьбірай тусоўку
і аўтаспынам кіруй сюды!»
Вандроўка выйшла суцэльным трыпам:
іх падабрала сямейка хіпі.
Пранесьліся зь імі па ўсёй Эўропе
дрэйфуючы са сквоту ў сквот.

Чужыя краіны – суцэльны лас-вэгас:
там граеш ва-банк, закладаючы эпас
уласных афёр і дзівацтваў, каб херэс
жыцьця не зрабіўся вадой.
Спачатку ішло ўсё нібы па сцэнары:
абчысьціўшы касу ва ўроцлаўскім бары
рванулі ў нутро кантынэнту, дзе ў стара–
імпэрскай сталіцы ўзялі Гранд Палас.

А потым былі скандынаўскія ф’ёрды.
Купіўшы пад Осла старэнькага «Форда»
ў рыбарскай правінцыі некалькі содняў
жылі як ніколі яшчэ не жылі.
Ім сонца блішчэла халоднаю рыбай.
Ўзьбярэжжам хадзілі анёлы – іх німбы
сьвяціліся ў мяккім сутоньні нібы
малыя рухомыя маякі.

Яны толькі ў Рыме ўвайшлі ў фазу
напраўду дзікага трансу й джазу –
іх сябра адкінуўся ад перадозу
і ўсе наклаліся хто як мог.
Нонстоп ужывалі таблеткі й траўку,
штодня распадаючыся на кавалкі,
забіўшы на ночы, на дні і на ранкі,
бо смутак хвалямі біў цераз край.

Калі не трымае не сьвеце нічога,
ты дзёрзка гуляеш у д’ябла і бога.
Яны разумелі што кайф ненадоўга,
ды хуткая лепш за павольную сьмерць.
Узыход раскрываў свой чырвоны веер
калі на сустрэчнай ўляцелі ў трэйлер.
Напэўна і іхні нябесны Геймер
стаміўся ад гэтай гульні.



Сярэдняя: 4.8 (5 галасоў)

Законы Ньютана з класічнай фізікі
я вывучыў, ходзячы ў восьмы клас.
I ўсё ж які малец баіцца рызыкі —
наколькі мог, я ціснуў на газ.

Чыркаў глушыцелямі на паваротах,
на коле адным з месца ірваў...
Мне гаварылі гоншчыкі вопытныя:
«Ой, не ўцалее твая галава...»

А я з разгону разбіваў паветра,
ламаючы цела аб ягоную сталь,
і ўсе, што ззаду, асцярожна-шэрыя,
шляхам маім — і на п'едэстал...

Знікалі гузы, паступова прывык я
да роўных дарог.
Сам цяпер я кажу:
«Мальцы, сцішайце свае матацыклы
на падыходзе да віражу!»

Хлопцы не слухаюць, хлопцы нясуцца
з хуткасцю гэткаю, проста жах...
I, можа, не варта вучыць іх навуцы,
калі не з імі на віражах?



Сярэдняя: 4.3 (4 галасоў)

Я нібы кот шчаслівы і бяздомны,
Які ўчуў вясеннюю зямлю.
Спыніся, стой, імгненне!
Ты цудоўна!
Кахаю. Толькі ім адным жыву!



Сярэдняя: 4.5 (185 галасоў)

Маладыя гады,
Маладыя жаданні!
Ні жуды, ні нуды,
Толькі шчасьце каханьня!

Помніш толькі красу,
Мілы тварык дзявочы,
Залатую касу,
Сіняватыя вочы!

Цёмны сад-вінаград,
Цьвет бяленькі вішнёвы, —
І агністы пагляд,
І гарачыя словы!

Будзь жа, век малады,
Поўны сьветлымі днямі!
Пралятайце, гады,
Залатымі агнямі!