У прысаку духмяная спажыва,
Такая сопкая,
што ў роце растае.
Малыя
вогнішча,
як птушкі,
абкружылі,
Далоні бульбе падаюць свае.
Конь стомлены пахрумствае націнне,
Развёў аглоблі,
нібы рукі,
воз.
Такі знаёмы ад гадоў дзяцінства
Бульбяны пах плыве над галавой.
З маіх далёкіх Глыбачкі і Хоціна
Паўзуць у Мінск вятры-лесавікі.
I мне так завітаць дадому хочацца,
Калі капаюць бульбу землякі.