I ў расы ёсць карэнне.
Я гэта сцвярджаю,
Бо глядзеў, як збірае яе салавей —
Па расіне,
Бы ягады, ён адрывае
I, упаўшы на хвост па-гусінаму,
П’е.
I ў расы ёсць карэнне...
Дзе ж тая сцябліна,
На якой даспяваюць ягады рос?
Павучынка, травінка?
А мо нават промень,
Што, як дзіда, ўдзяўбнуўся ў зямлю
I прарос.
Цудоуны верш.
Цудоуны верш.