Кажуць, сёння на вершы – не мода.
Ды я надта аб тым не тужу.
Бо яны мне – выток асалоды
І гаючы бальзам на душу.
Удыхну рыфмаваныя словы,
У пачуццях чужых патану –
І крынічнымі гукамі мовы
Існаванне свае ахіну.
Раптам нешта ўнутры адзавецца,
Бы кранутая ўмела струна –
І напоўніцца радасцю сэрца:
Што такая вось я – не адна!
Нечый верш загучыць камертонам -
Супадзе нават выдых і ўдых:
Да адцення, ажно да паўтону
Адчуваем адно – удваіх!
Як цудоўна – такое сугучча!
Ўсё нутро напаўняючы ім,
Адчуваю, што смутак балючы
Адыходзіць, знікае зусім.
Так становіцца светла і лёгка:
Не турбуе ні роспач, ні жах
І душа ўваскрасае патроху
Дзеля новых радкоў на лістах…
25.11.2010