Вершы беларускіх паэтаў

Маналог вернападданых

          Егіпецкі тыран Хакім з дынастыі
          Фацімідаў загадаў сваім падданым
          быць на нагах, працаваць толькі ўночы,
          а ўдзень — спаць. I так дягнулася
          25 гадоў (996—1091).

Усё перавернута ў нас
      уверх дном:
Стаў ноччу нам дзень,
      ноч — днём.

Адно чарнарызы
      заясніцца ўсход
(Мо сонца падходзіць
      да небных варот?),

Як граюць нам трубы літыя:
      адбой!
I спаць мы ляцім —
      кожны ў закутак свой!

Сцямнее — ўстаём мы,
      а светла — зноў спім:
У вечную цемру
      нас кінуў Хакім.

Нашто? Разважаць
      не дазволена нам:
За ўсіх нас, падданых,
      ён думае сам.

Ці трэба нам бачыць,
      як правіць Хакім?
Ён знае, што робіць
      з народам сваім!

Ну, хіба ж мы кепска
      уночы жывём?
Так лоўка ўсе ў цемры
      і сеем, і жнём!
 
Да змроку мы свой
      прызвычаілі зрок.
Нам добра ў цямноце:
      няхай жыве змрок!

Дармо, што не бачылі
      сонца даўно
(Хіба што ў паданнях
      нам свеціць яно),

Шчаслівыя, мы
      не бядуем па ім:
Найяснае сонца для ўсіх нас —
      Хакім!

Навекі пакончыў
      ён з сонцам і днём:
У новае заўтра
      цяпер мы ідзём.

Мы славім Хакіма,
      пяём яму гімн.
Ён выдзеліў ноч нам,
      вялікі Хакім!