Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Хандра ад маленькай Хвіліны жыцця.

Сярэдняя: 4.6 (11 галасоў)

Са зборніка “Гішторыі дзеда Алега”.
***
Я залез у сваю памяць,
ды й – давай у ёй капацца…
Што было мне тама надыць –
мне патрапілась знянацку.

Гэта ж трэба...
Спачывае...
Быццам ні за што ў адказе...
І віны – не адчувае.
Залягла, і не вылазе.

Прыхавалася ў гадзінах...
Закапалася у тыднях...
Бо, ня хоча быць судзіма,
і лічыцца ў нейкіх злыднях.

І ляжыць – як быццам дрэмле...
Хоць і ведае – знайшлася...
Тое самае стварэнне,
што прынесла мне няшчасце.

Я сяжу – гляжу, без злосьці,
на гаротную Хвіліну...
Вось, зайшла ж аднойчы ў госьці –
заразіла мяне сплінам.

Ледзьве выпаўз, з гэтай дрэні,
што хандрой у нас завецца...
Выдзіраў яе з карэннямі,
каб ушчэнт з жыцця пазвесьці.

Вось яна – Хвіліна тая,
як прычына, як бацыла...
Да мізернасьці малАя –
а сур’ёзна зацапіла.

Можа здохла...
Не – жывая...
Як і ўсе жыцця Хвіліны,
што жыцця нам прыбаўляюць...
Памяць іх збірае пільна –
бо, для гэтага і памяць.

Збор Хвілін – жыццёвы вопыт...
Памяць – антыдэпрэсант...
На яго – заўсёды попыт,
каб з хандры вылазіў сам.
*+*
23 кастрычніка 2014 г.
*(знянацку – внезапно; пільна – тщательно; попыт – спрос)