З намі, прычакаўшы лепшай долі,
З цеплынёю помніць Беларусь:
Казімір Сваяк, як кветкі ў полі,
Землякоў збіраў у свой хаўрус.
Блізкімі былі там сваякамі
Ўсе яны, – радніла іх любоў
Да Радзімы мілай, што вякамі
Засланялі прашчуры сабой.
Мовай беларускай сэрцы грэлі –
І таму агмень яе не чах.
І, як тыя зорачкі, гарэлі
Мроі іх іскрыліся ў вачах…
Веру гартавалі – уставалі
Да пляча плячо, як ваяры,
І ў касцельным хоры так спявалі, –
Аж дыханне сцішвалі вятры!
Некалі таксама, спадзяюся,
Ведаць будзе рад і мой унук,
Што жадаў уздыму Беларусі
З імі разам і мой дзед Юзук.
Недзе яны й зараз у хаўрусе.
Там ім, мусіць, добра, як раней.
А калі і я ў той бок збяруся –
У хаўрус свой прымуць і мяне…
За тое, што жадае уздыму
За тое, што жадае уздыму Беларусі.