… і хоць бы зорка ўпала…
Сталіца. Жнівень. Ноч і цішыня…
Насельніцтва сапе сабе на ложках.
На Беларусі – мір, а не вайна.
А вось душы маёй чамусь трывожна…
Ды не чамусь,.. я ведаю – бяда
з Радзімай сатварылася,.. спакуссе…
І хоць бы зорка ўпала,
каб мог я загадаць жаданне…
Не сабе, а Беларусі…
Чаму ж кажу, што дзесьці тут – бяда?
На выгляд – так усё благапрыстойна…
На вуліцах, на вёсках, ў гарадах…
А на душы чамусьці неспакойна…
Ды не чамусьці… Разумеюць людзі ўсе
(і толькі што – не рвуцца нервы) –
зямляк падалей, ці сусед,
што будучыня наша – тоне ў цемры.
Але, маўчаць…
Прыгнуўшы голавы, маўчаць…
Баяцца, нават у думках штось замусіць…
І хоць бы зорка ўпала, каб мог я загадаць
адно на ўсіх жаданне беларусаў…
Не, не бывае цудаў на Зямлі.
Жаданні, людзі, мы павінны споўніць самі.
Нашы бацькі, і мы, халопамі былі…
Няўжо ж і для дзяцей такая доля стане?
…ноччу 22 жнівеня 2011г.
Нашы бацькі, і мы, халопамі
Нашы бацькі, і мы, халопамі былі…
Халопамі як былі, так і памрэце, невукі!