Я ведаю колер чужынскай зайздросці,
Паблёклую постаць ды сціплую здань,
А здольнасць цярпець і губляць у маладосці
на продаж адалі ў людскі акіян.
Прыгадваю колер мелодыі гучнай,
Напоўненай жалем, гукам пакут.
Хаваць няма сэнсу- ўсё відавочна,
Як голы прыстаўся на боскі прысуд.
Прыкрый брудны твар свой чужымі рукамі,
Сорам з грахом падзялі на дваіх,
Сакрэт- забарона павіслы між вамі
Паблякне ў фоне распуснаў людскіх.
У свеце шалёных больш месца не будзе
Шчырай усмешцы,яскравым вачам,
Але Бог міласэрны, пра ўсё ён забудзе.
Працягне далоню нікчымным людзям...