Стаялі ля дарогі тры вярбы,
А каля іх струменіла крыніца.
Крыштальнае халоднае вады
Вандроўнік мог заўжды з яе напіцца.
Расказвае павер’е, што ішла
Мадонна па Палессі, смуткавала.
І на зямлі, дзе падала сляза,
Чароўная крыніца ўзнікала.
Струменіліся з гэтых пор яны,
Вадой гаючай шчодра частавалі.
Ішлі гады, праходзілі вякі,
Крыштальныя крыніцы не знікалі.
Адна з іх напаіла тры вярбы,
Пакуль прыйшлі аднойчы злыя людзі.
Скрамсалі дрэвы, а галлё тады
Па-варварску ёй кінулі на грудзі.
Прырода-маці, таго болю ты,
Знявагі і абразы не сцярпела.
Чароўны знік струменчык назаўжды.
Крыніца гэтым летам абмялела.
Ішлі гады, праходзілі вякі,
Гаючыя крыніцы не знікалі.
Шкада, што ад бязбожае рукі
Адну такую мы не ўратавалі.