Паэту Анатолю Канапельку
Не на зямлі --
у сэрцы трапяткім
Сімфонія жыве гаючай нотай,
Ліецца над зялёнаю лістотай,
Над плынню зачарованай ракі.
І як спарыш
цяпла і дабрыні,
Прамень радком узважаным праб"ецца,
Каб слова,
што у думках адгукнецца,
Даверыла пяшчоту цішыні.
Каб зноў сустрэчы ў песню прывялі,
У некранутасць
гукаў і адценняў.
І самым запаветным летуценнем
Крынічны звон
народзіцца з зямлі.