Вас жыццё не спісала ў запас,
Той мінулай вайны ветэраны,
Ды няумольны прыспешвае час,
І не гоіць салдацкія раны.
Гэта ява, не прывіды сну,
Што яшчэ ад вайны паміраюць...
Болем сэрца пішу пра вайну,
Мне яна растрывожыла памяць.
Далёкае, забытае жаданне
Аднойчы нечакана усплыве.
А мы сабе шукаем апраўданні,
Каб не хадзіць па скошанай траве.
Спрачаемся.
Адкладваем на потым,
Так дзень за днём,
І так за часам-час.
Няма калі за пільнаю работай...
А ці пазнае заўтра вёска нас?