Ларысе Геніюш
Паліць цела смяротная сцюжа,
А яна расцвіла, як знарок,
Сярод зданей-людзей свежай ружай-
Беларуска, Паэтка, Прарок.
Нітку памяці тчэ ільняную,
Задуменна на поле глядзіць,
Дзе не раз кветку-мак лугавую
Выпадала да сонца будзіць.
З іх пялёсткаў агонь прамяністы
Уздымаўся пад цёплай рукой,
І салоўка ўсю ноч галасісты
Мучыў сэрца нязнанай тугой.
Цудоўны верш...у
Цудоўны верш...у захапленні...