На ледзяным вакне
Трызніцца далягляд…
Лэдзі на сінім кані
Ноччу спусцілася ў сад.
Пары пярлінавай плынь
Воблакам з вуснаў ляціць,
Месяц аскепкамі стыне,
Пад капытамі хрумсціць.
Лёгка трымае аброць
Снежнай галінай, рукой,
Вусны – сама мілосць,
А валасы – аблокі.
Велічны цёмны пагляд,
Чысты сярэбраны смех,
Футра да самых пят --
Адзінарога мех.
Ветры далёкіх краін
У складках строяў яе
Мрояў хавалі плынь
І трызненне надзей.
Царства яе – маладзік,
Мармур і глыб вады,
Яркія вінныя блікі
Скрозь празрысты блакіт.
Тут яна толькі на час.
Хутка заранка ўзыдзе,
Сонца абудзіць нас,
Вып'е няясны след.
Толькі ў смутным сне
Раптам ганак звініць –
Успомніла аб мне
Лэдзі на сінім кані,
Лэдзі з тварам маім…
радкі звіняць ільдзінкамі -
радкі звіняць ільдзінкамі - так прыгожа, і крыху ледзяняць марозцам.
чароўна-прыгожая навагодняя
чароўна-прыгожая навагодняя казка.