Лес, маўклівы ты мой субяседнік,
Я вярнейшых не знаю сяброў,
Абагрэты праменнем вясеннім,
Ты — бядняк з беднякоў.
Ды не гэтым мне сэрца лагодзіш,
А за тое ты мне дарагі,
Што ты з торбай па свеце не ходзіш
I не лезеш ніколі ў даўгі.
Пераб’ешся вясною смаржкамі,
Покуль з моху не лезуць грыбы.
Мо таму і жывеш ты вякамі,
Што нікому ты зла не зрабіў.
He бярэш ты чужога ні знічкі,
Дабрату людзі знаюць тваю.
Чарнатою палянак чарнічных
He запляміш ты славу сваю.