Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

лес

Сярэдняя: 4.5 (48 галасоў)

Восень золатам пакрые,
Абгарне ўвесь сусвет.
І з бярозы ліст бяскрылы
Забярэ ў чужы свет.

Адарвала ад радзімы,
Гоніць шэльма ў прастор.
І знікае воку мілы
Родны, бацькаўшчыны двор.

Ох вядзьмарка! Восень злая
Што -жа нарабіла ты,
Па сусвету разганяя
Беларускія лісты.

Bełarusjanka



Сярэдняя: 4.1 (24 галасоў)

Высякаюць лясы, высякаюць…
Кажуць, быццам, паеў караед.
Сок з пянёчку жывога сцякае -
Так жыцце пакідае свой след.

Як балюча!.. Як прыкра і горка
Назіраць за пянькамі ў бары.
Збеглі вожыкі, лісы, вавёркі…
Нават сонца смуткуе ў гары.

Я таксама смуткую, калісьці
Грыбавала ў былыя часы...
Як з навалы знайсці гэтай выйсце?
Як спасці нам Радзімы лясы?

Кажаш дружа: «Пасадзяць лес новы?»
- А ці ведаеш колькі гадоў
Ён расце, каб стаць борам сасновым,
Каб ён змог зашумець тут ізноў?

Не багаты мы нафтай і газам.
Лес для нас - найкаштоўнейшы дар.
Веру - можна знайсці выйсце разам
Без такіх вось для лесу ахвяр.

© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2019
Свидетельство о публикации №119102304860



Яшчэ не ацэнена

Вяжу свой лёс – штодня, штоночы
Ствараю ўзор свайго жыцця.
Гляджу, як меншае клубочак –
Гадоў адведзеных працяг.

І бачу ўсе памылкі ў працы,
І знаю, што і як змяніць:
Сцягнуць з прутка, за нітку ўзяцца –
І тыя хібы распусціць;

Набраць нанова на пруточкі
Былога петлі – у сувой –
І ўсе апошнія дзянёчкі
Удасканальваць выраб свой.

Але быццё не перайначыць:
Усё, што звязана здавён,
Не распускаецца (аж плачу!),
А толькі рвецца ў спіцах дзён.

26.04.2012