Калі ў вестыбюлі
Гасцініцы знатнай «Масква»
Хоць раз
Вы чулі
У гуле
Наезджым
Раптоўнае:
«А-а..» —
To рэха Купалы,
Што з Чорнае рэчкі сюды
Ад Пушкіна прыблукала,
Звязала
Іх лёс
Праз гады...
У гулкую яму —
У лесвічны гэты развод —
Купалы
Купальскую драму
Дантэс,
як у чорную раму,
Штурхнуў
У апошні палёт.
I лёд
Мармуровы
На маршах
прыступах цяжкіх
Цяплом дывановым,
Агнём пурпуровым
Цяпер не растопяць вякі.
Калоны, як свечкі,
Стаяць,
Ды не могуць свяціць, —
Як Чорная рэчка
Адмыцца не можа —
Ёй вечна
Чорнаю быць.