Летуценні –цені, цені
вы майго юнацтва.
Вы даўно ўжо адляцелі-
засталося мільгаценне
вось і ўсё багацства.
Заблукалі ў аблоках
мроі, нібы птахі.
У нябёсах сінявокіх
узняліся так высока--
няма далей шляху.
Дзесь згарэл ў праменнях
сонечных, яскравых.
Ды нагадваліся ў снах,
вераснёўскіх туманах
і духмяных травах.
Успаміны, зноў і зноў
не кранайце душу
прыгажосцю юных сноў,
лета бабіна прыйшло,
Адказаць вам мушу.
Срэбрам скроні пасыпае
залатая восень.
Да спагады запрашае,
мабыць, добра адчувае
чаго сэрца просіць…