Гарэзлівы ветрык у восеньскім скверы
Лістоту з бярозкі рухава зрываў.
Нібы-та хлапчук у каханне паверыў-
Паспешна яе расранаў, распранаў.
І косы расчэсваў, наўкола кружыўся
І ціхенька штосьці шаптаў ёй, шаптаў.
Пяшчотна яе абдымаў і віхрыўся,
Здаецца ужо сапраўды цалаваў.
А потым узнёсся, прыгнаў сівы дожджык,
Яе напаіў і памыў, абласкаў
І кожну галінку, і кожны лісточак…
Такі лёгка-крылы ніяк нізмаўкаў.
Развееўшы хмаркі над золатам сквера,
Абняўшы бярозку-каханку, прыціх…
Апошняй вясёлкай зайграў рэчкі бераг,
Ды сарамліва бярозка трымціць.
2012.10.14