І мяўкне кот, і піскне котка,
і час ізноўку патаўчэ
кахання дробязныя ноткі,
што ўвесну селі на плячы.
Адкінуцца мячы і дзіды,
заззяе полымя вачэй,
замкнуцца ў снегавыя крыўды:
ты не прычым, я не прычым!
І малай доляй міякарда,
нябачнай сярод розных схем,
каханне слізгане на нартах,
не вырашыўшы ўсіх праблем...
прыгожа як, як рамантычна, і
прыгожа як, як рамантычна,
і вельмі, вельмі паэтычна.