Не думаў ніколі, што дрэва хавае?
Стаіць і маўчыць, нібыта чакае...
А дрэва зусім як пакінуты сын,
Што маці чакае ўжо колькі зім...
Ці можа сагнутая болем матуля,
Што сына чакае, забіага кулей...
Ці раптам яно маладая дзяўчына,
Дзіцяці грудное сваё што забіла...
Вось так і стаіць ў болі і скруце,
І нешта чакае... наўрадці што будзе...