Адцвілі ў садку старым яблыні,
Заскідаўшыся прагных вачэй,
Засталіся галіны нязграбныя,
У лісця крэп мала ўбраны яшчэ.
Стаяць ціхія, нібы знямелыя,
Толькі жаль іх зусім не чутны.
І да Бога пялёсткамі белымі
Узносяць з ветрам малітву яны.
Шчыры дзякуй, урачысты і велічны,
Не схаваны ў засені слоў,
Значыць болей адзіным імгненнем ён,
Чым прашэнне хоць сотні гадоў.
Як пад промнямі сонца пад першымі
Уранні ззяе расою мурог,
Так і дух аджыве, сілай усцешаны,
Што ласкава дае Святы Бог!