Быццам палын у пракосах,
Частая сівень імжыць.
Мама падрэзала косы —
Стала іх цяжка насіць.
Вёрсты смылелі даўгія,
Доўгія ночы — на ўздых.
Доўгія косы тугія,
Ой, на плячах маладых!
Пылам іх, горам накрылі
Скруха, вайна і крыжы.
Доўгія косы любілі
Два, што ў магілах, мужы.
Сталіся зімамі вёсны, —
Ані жаўронка ў палях.
Мама падрэзала косы —
Як укароціла шлях.
Прекрасное стихотворение !
Прекрасное стихотворение ! Спасибо !
Вельми прыгожа И сумна И
Вельми прыгожа
И сумна
И праудзива =(
Жанчыны, пакиньце сабе косы!
очень хорошее стихотворение
очень хорошее стихотворение
замечательно
замечательно
Каб та дачушка не
Каб та дачушка не пазнала...
Вярба імжыць і ў вясну...
Смылець? Палынь! Не дазваляе.
Пракосы? Кінь. Гадуй дачку.
Прыгожы верш,ён вельмі
Прыгожы верш,ён вельмі праўдзівы і чульны.