Гэты ранак мяне паклікаў...
I паўторыцца зноў адно:
Я, любові тваёй галінка,
Тонка стукаюся ў акно.
Ты пачуеш або прысніцца —
I падхопішся: хто там? як?
I ўспуджанаю сініцай
Затрапеча душа твая.
Выйдзеш, мама,
у настылы ранак,
За начнога цяпла парог, —
Белалобым, густым туманам
Прыпаду я табе да ног.