Адзіны жэст, адное слоўка –
і я лячу: ўспамінаў конь
нясе мяне ў маленства зноўку.
Там я на штосьці хмуру броўкі,
а мне вясёлая багоўка
казыча ножкамі далонь.
Вакол жаўцеюць кураняты
сагрэтых сонцам дзьмухаўцоў –
так іх назваў чамусьці тата,
калі на луг мы збеглі з хаты
на пошук промняў паласатых –
настрою сумнага касцоў.
А ветрык буськае нам твары
і коткай лашчыцца ў нагах.
І гоніць радасна не хмары –
страшныя шэрыя пачвары,
а матылькоў ружовай мары
і карамельны кветак пах.
Наўкол трава – як плот высокі,
рамонкі тыркаюцца ў нос.
А зверху неба цешыць вока
імчаннем конікаў-аблокаў
у трыдалёкае далёка
над верхавінамі бяроз.
О, коні!
Мой, незацугляны,
ўзбрыкнуў і скінуў ля вады.
Да рэчкі, лёсам разаранай,
я падышоў дзіцём румяным,
адлюстраваўся нечакана –
а там…
гады –
мае гады.
26.05.2013