Захутаныя дні
Не грэюць больш
Ў халоднай прасціне
Ляжыць як вош...
Не ты, яна ляжыць
А цень дрыжыць...
З люстэрка мутнага
У твар глядзіць...
Станок, лязо блішчыць,
Адэкалон глушу...
Накіну пах сасны
І зачыню душу!
Вачыма карымі
Ёй не прытрызніцца
Што не з куста зусім,
Чарніца - мытая...
вельмі загадкава і таямніча.
вельмі загадкава і таямніча.