Пасярод лясоў і рэк.
Пасярод Сталіцы.
Стрэў аднойчы чалавек
прывАбную дзявіцу.
Пачалі пакрыху жыць,
рАзам, раз сустрЭліся.
БылО лёгка? Не скажы…
Але,
жылІ не фанабЭрыста.
Неяк дзетак набылІ,
збудавалі хатку.
Ад дзяцей,
глядзі ж, пайшлі
унукі-немаўлЯткі.
Неяк Век і праляцеў,
на Жыццё адведзены.
Ездзіць сталі да дзяцей –
на "атведзіны".
ДАлей што?
"Канца" чакаць?
Не. Не той натуры.
Час з’явіўся – падзявАць
на Літаратуру.
Чалавек той – ужо Дзед.
Але ж, яму – ня спіцца.
Паэтычны "Іспавед"
піша пра Сталіцу.
Піша крыху пра сябе,
пра дзяцей, і жонку.
Пра "Таго",
які грабЕ
Дабро людзей "пад жопку".
Піша ўнучцЫ,
пра Любоў.
Пра Каханне, знАчыцца.
Новы ўнук з’явіўся зноў –
нарадзіўся ў Пятніцу!
Ліпень. Дата – растудЫ!
Ёсць за што трымацца вам?
Ой, каб не былО б Бяды…
Ў Пятніцу!
ТрынАццатага!
І трэба вершык, пра яго,
быццам бы малітва,
каб яму дапамагло,
каб мінУла Ліха…
І, навокал, дзе ні глянь,
хлопчыкі ды дзевачкі,
на шляху у "інь" і "янь"
розныя праблемачкі.
Там – убачыш.
Тут – пачуеш.
І, паскрабшЫ патыліцу,
слоўца к слоўцу прысмакУеш
у Рыфмазакавырыцу.
Каб Паэтам яго зваць…
Дзед закрыў пра гэта Тэму.
Кожны ж можа напісаць
раман там, ці паэму.
Й пішуць…
Пішуць, Божа ж мой!
Усім падрад – няймЕцца!
А мовай пішуць – мерцьвянОй,
розум не дапрЭцца…
Возьме кніжку чалавечак…
Цікава ж, аўтар штО гуторыць.
І – напісана ж пра "нешта"…
А – няма гісторыі!
Вершык схоча пашукаць,
да Душы прыгОрнуты,
а – няма чаго чытаць
у паэтычных зборніках…
Дзе ж падзеўся Родны Кут?
Жыцці дзе людскІя?
…і адкуль – куды цякуць
Бела-літ-памЫі?
Пішуць "нешта" – для сябе…
Для сяброў… сябровак…
І нічога – для Людзей…
і – не людскАя Мова…
Што хадзіць і гаравАць,
што згінула Паэзія.
Дзеду некалі злаваць
і сам у Справу ўлез ён…
Піша ноччу.
Піша ўдзень.
Піша – у магАзіне.
Што ў людзей ТУТ, як і дзе…
Жыццёвымі расказамі.
Не ў часОпіс.
Не за грОшы.
Не за нейкі там "Пачот".
А за тое – каб заможна
Беларускі жыў Народ.
У Паэтаў ёсць Пегасы…
Музы там, ўсялякія…
То нясуць іх на Парнасы…
То – на арфах дзЯнькаюць…
А у дзеда акрамЯ
жонкі любай,
ніякІх “канёў” няма…
Ці там, Музы з дУдай.
Жонка ёсць.
З дзедам тым і мАецца.
Першай верш яго чытае…
Пацалункам так умАсле,
калі спадабаецца…
І Дзед
імЯ ей даў – "Пегаська"…
І – для Яе стараецца…
*+*
28 красавіка 2013 г.
Стихи стругает пачками, Но
Стихи стругает пачками,
Но музе он претит,
Его перо лишь пачкает
Да сроду не стоит.
Чытаеш.Хвалю.Толькі я не
Чытаеш.Хвалю.Толькі я не столяр,ці плотнік.Пенсіянер я. І струганка-рубанка-фуганка
не маю.Падары.Муза - заўжды маладая жанчына.Вечна маладая.А я - стары,трухлявы Пень.
І,канешні,неча саромецца,вызываю агіду у маладой сэксапільнай дзяўчыны. Таму і абыхожу яе,як мага падАлей,каб не турбоціць ейную псыхалёгію.Пяро,купленае у часы ССССР,такэсянькае мэталічнае,с зорачкай,ёсць. А чарніл няма.Схожу ў лес гэтым летам,назьбіраю дубовых арэшкаў,ты мабыць ня ведаеш,гэта ня жолуды,а "арэшкі", і нараблю чарнілаў..."сроду" - гэта грошы,ці колькасць? Ня ведаю колькі каштуе(стОіт).
А з уважлівае прачтенне майго КОЖНАГА Твора - ДЗЯКУЮ.Пашырай і ўзвялічвай колькасць
чытачоў маіх. Гісторыя і Беларусь будуць табе удзячны за інтарэс да мяне,як да Класыка,калі шчэ быў жывы.Дзе-небудзь,у маёй Біяграфыі,цябе адмецяць,упамянуць.
Галоўнае - чытай і чытай. Мяне.Не лянуйся.
Не думая валяться на
Не думая валяться на печи,
Дурак Буйницкий всё усердно стрОчит,
Рука в мозолях и болит, нет мОчи –
Ослепнешь так… хотя, дружок, строчи.
Пішу я,сябра,ўдзень і
Пішу я,сябра,ўдзень і ўнОчы.
Пішу у снег,у дождж, і зной.
Парой рука пісаць ня хоча!
Тады пішу сваёй нагой!
Ну, наконец-то чувство ритма,
Ну, наконец-то чувство ритма, рифмы и юмора проснулись. Хоть какой-то толк. Перенеси всё это в свою писанину, может, она перестанет быть смехотворной. Ладно, Буйницкий, пиши как хочешь дальше, своё время на тебя я больше тратить не буду.