Блакітнае неба, і бруд на зямлі.
Ня ўсё адгарнулі з яе ручайкі.
Ня ўсё расплылося па іншым краям,
ніжэй па іх плыні, і ў той акіян.
Прыдонныя фарбы і пахі паўсюль.
Такі веснавы ранні выгляд пілюль,
якія ў восень, і ў зіму былі
ад неба з людзьмі на вось гэтай зямлі.
Нічога не зробіш. Было так заўжды.
У неба свой погляд на хворыя пні.
А гліна, стрымаўшы ваду ў зямлю,
не надта імкнецца пушчаць і траву.
Паверхня ня трэсне. Запашана шчэ.
Ды толькі шкада і на багну свае.
Шкада багавінню, і збожжу шкада.
А вось пустазеллю, плевелам - дарма.
Ну,Франак,закруціў,дык
Ну,Франак,закруціў,дык закруціў... Навошта так вельмі вумственна...
А раптам у будычыні будзеш Классыкам...
Дзіцяткі ў школах мацюгаць цябе будуць,калі вучыць напамяць гэты верш прыкажуць...
Не... сэнс добры,вумны ты чалавек... але ж і нашчадкаў-шкаляроў пажалей...