(“Дасталі” мяне “выбрыкі” абражальныя нейкага вельмі
“вучонага” маладога,як мне думаецца, “смарчка”…)
Проста йшоў.
НікУды не сувАўся…
Йшоў сабе я, нетарОпка,
каб кагосьці ненарОкам
не задзець лакцём,
ці торбай –
нёс у ёй цыбульку
з хлебнай коркай…
Нейкі ж дурань – раззлавАўся!
Ды й, давай мяне пагАніць…
А за што?
Ніяк не ўцямлю…
Не спіхнуў яго я ў яму,
торбай не ўляпіў па пЫсе,
іншага ня меў наўмЫсля…
Ўвек ня быў я хуліганам!
І чаго яму патрэбна?
Я, канешне, прыпыніўся,
ўсю брахалаўку даслухаў…
Каб забідзіцца…
Дык не, здзівіўся –
мо, цэцэ, такая муха,
укусіла хлОпца крЭпка?
І цяпер яму няймЕцца!
Бо, укус “цэцэйны” – свЕрбіць…
Можа б ты залез на вЕрбу,
і адтулі – саскачЫў?
Ўраз свярбенне б ізлячыў!
Давялося ж мне – сустрЭцца…
Ой, што ж ў гэтым Менску дзЕецца…
Дурняў…
Некуды падзецца…
23 красавіка, ціхай ноччу…
**(сустрэча – встреча; сувАўся(жарг.) – совался;
нетарОпка – неспеша; раззлавАўся – разозлился;
ніяк не ўцямлю – никак не соображу;
наўмЫсле – нарочное намерение; ўвек – за всю жизнь; патрэбна – настоятельно необходимо).
Во і сёння нейкі смарчок
Во і сёння нейкі смарчок вучоны мяне дастаЕ,крыўдзіць, абражае. Задаўбаў ужо сваімі прыдзіркамі! Бач ты, граматны найшОўся, дзядка вясковага уму-розуму вучЫць! А мне што? Я цыгарку запалю,Ўсё навокал заплюю. Мая пЫса і без таго у брудзе, дык куды ж ужо больш? Пайду за сарай лепш па-мАленькаму.