Вецер знекуль прыляцеў.
З Дрэвам уначы шапОча.
СпавядАе – быў ён дзе.
Мне ня спіцца гэтай ноччу…
Зоркі холадна зіхцяць.
Месяц надзіральна сочыць.
Не магу я зараз спаць.
Мне ня спіцца гэтай ноччу…
НастарОжаная Ціш.
Слёзы напаўняюць вочы.
Ты куды,Зямля,ляціш?
Мне ня спіцца гэтай ноччу…
Велізарнейшы Сусьвет.
Кропляй ў ім мая Краіна.
І навошта ж столькі Бед
Нам, ды й наваліла…
Стомай змучана Душа.
Сэрца,й Розум шчасця хочуць.
І каго ж мне паспрашаць –
з чаго ня спіцца гэтай ноччу…
10 студзеня 2013 г. уначы.
(**знекуль – откуда-то; шапоча – шепчет; спавядае – ведёт рассказ;
дзе – где; зіхцяць – блестят; сочыць – наблюдает; вочы – глаза;
кропля – капелька; навошта – зачем; стома – усталость; розум – разум; хочуць – хотят; паспрашаць – расспросить).
"І навошта ж столькі Бед Нам,
"І навошта ж столькі Бед
Нам, ды й наваліла…"
ХТО наваліла: Ярмошына, Папова ці нехта іншы? Паболей бы канкрэтыкі, пан Буйніцкі, -было б сьмялей і цікавей.
Чытачу(?) -
Чытачу(?) - Буйніцкі.Ты,мабыць толькі-толькі чытаць вывучыўся?
Тады выбяры 3-4 дні,каб ні чым іншым не займацца,ды перачытай
усе мае 120 вершаў "МінскіЯ Хронікі" ад 2010 - да 2013 гадоў.
Я ўжо не кажу пра астатнія 140 іншага напрамку.
А гэты верш не Папоўну праслаўляючы і не Ярмошынкіну.
Гэта - Верш, лірыка са смуткам.