Мелодыку вачэй
На працягу стагоддзяў
Алоўкам дзён-начэй
Мастак сабою поўніў.
Ён маляваў партрэт
Без рысаў і аблічча,
Бязмоўнасцю мальберт
Дапісваў зоркі-знічы.
Гучала хараство
Няўлоўных красак свету
Пад нотнае сяйво
Жалеек дзіўных лета.
На ўзлогах й паплавах,
На росных травах золку,
Мелодыка плыла
Ягнём і хіжым воўкам.
Паміж сасновых сноў
Паміж рабіны гронкаў,
Як памяць і любоў,
Ўсярэдзіне і звонку.
На палатне жыцця
Намаляваным гукам
Свабода Мастака
Застыла вечным смуткам…
Класс!
Класс!