Мне здаецца, нешта я губляю
Кожны дзень, і кожную хвіліну.
Ад душы кавалкі адлятаюць,
Што была дзіцячай і нявіннай
Мне ўжо не хочацца ў самоце
Захапляцца сонечным світаннем,
Цёмны лес так думак не маркоціць,
Не заве нявызнанаю тайнай.
Дзьмухаўцоў карункавы палетак
Не прымусіць вусны ўсміхнуцца.
Вабіць - больш за ўсе дзівосы свету! -
Перасталі ночы на чыгунцы.
Стала звыкла: дом, зямля і неба -
Зноў са страхам я ўсведамляю.
Ды пакуль жывуць яшчэ спадзевы.
Выратуй, Паэзія святая!
Яна выратуе, Вольга!
Яна выратуе, Вольга! Абавязкова! Вельмі добра напісалі...) Лёгка, метка, пракнікнёна, вобразна і метафарычна...Поспехаў вам!
З павагай. Людміла Воранава.