Не з экрана і не з песні —
З чыстай весняе пары —
Белым сном душу мне песцяць
Коні — мудрыя сябры.
З імі лес мой павянчаўся:
Там, на лузе юных год
З лёгкай скачкі пачынаўся
I душы маёй палет.
Там высокіх мараў поле
Зарунела, расцвіло.
Палюбіла сэрца волю —
Стала птушка на крыло.
Стала я сястрою ветру,
Ды з цярпеннем мураша
Так аддана зараз веру
Усяму, дзе ёсць душа.
Апантанасці высокай
Дзе яшчэ гарыць агонь.
I каму так сніцца лёгка
Па начах мой верны конь.
Зараз еду... Змоўклі гоні...
Твае крылы сцяў ланцуг...
Слаўны коню,
добры коню,
мудры коню,
Дзе твой луг?
Сэрца стыне — боль запомніць...
За страхой ржавее плуг.
Слаўны коню,
добры коню,
мудры коню,
Дзе твой луг?
Крык твой немы вецер гоніць.
Голас мой маўчыць — аглух.
Слаўны коню,
добры коню,
мудры коню,
Дзе твой луг?
Хто табе абрэзаў крылы —
Час?
О, не...
Ён волі друг.
Вецер рве пясок застылы —
Выйдзем, коню мой, на луг.
Каб мустангу ў жонкі
Каб мустангу ў жонкі зебру,
дык парадку б больш было!
Не вярнўся б той да глебы,
і ў звярынец - ні за што!