Вершы беларускіх паэтаў

Мне радасна, што на каменні
Знаёмай прызбы, з сосен новых,
Пастаўлен дом.
Зары праменні,
Прарваўшыся праз сад вішнёвы,
На шыбах, быццам зайчаняты,
Гуляюць, скачуць.
Сярод хаты -
Стол для частунку, для бяседы,
А на сцяне - рог паляўнічы
І стрэльбіна старога дзеда,
І побач - з кнігамі паліца.
Я ўзяў адну, без пераплёту,
Відаць, шмат па руках хадзіла,
Відаць, чыталася з ахвотай...
"Мой родны кут, як ты мне мілы.."

І ўспомніў я зіму з вятрамі,
Што галасіла над палямі,
Калі мы з дзедам тралявалі
Настыўшыя, цяжкія шпалы.
- Нарэшце дома, дзякуй богу! -
Гаворыць дзед і снег страсае
З паўкажушка свайго старога.
Спаць ідучы ў мяне пытае:
- А ты зноў не кладзешся разам?
Кнот укруціўшы, каб шмат газы
Не выгарала, я за кнігай
Сяджу гадзінку, две... адліга,
Чуваць, за окнамі хлюпоча.
І дзеду нешта да паўночы
Не спіцца сёння.
Мо шкадуе,
Што я святло і час марную,
Ці мо ў запечку на памосце
Разныліся старыя косці.
І, кашляючы, ён пытае:
- Цікава, што ты там чытаеш,
Што там цябе запаланіла?
- Ну, што ж, паслухай, калі хочаш:
"Мой родны кут, як ты мне мілы..."
- Чакай! Папраў святло, каб вочы
Лепш кнігу бачылі. Вось гэтак!
Цяпер чытай!..
О, як шкада мне,
Што ты, араты, сейбіт слаўны,
Пакінуў рана свой палетак,
Што больш табе не прачытаю
Я гэтых слоў аб нашым краі,
Які нам воля азарыла,
Які нам стаў яшчэ больш мілы.