Вершы беларускіх паэтаў

Моцны арэшак

Адбыўшыяся выбары выразна паказалі:
Тут вынікі гавораць самі за сябе,
Што мяне людзі безумоўна падтрымалі,
А гэта сілы дадае у жыцці і барацьбе.

Рэакцыя маіх праціўнікаў была чаканай:
Рэальнасць захад, відавочна, не прызнае.
Узброены хлуснёй і тэхналогіяй падмана,
Нам санкцыямі традыцыйна пагражае.

Палякі і літоўцы правакацыі рыхтуюць
Хочуць краіну разарваць, з Расіяй пасварыць
Палохаюць Амерыкай, блефуюць,
Мовай пагроз спрабуюць з намі гаварыць.

Не заржавее, мой адказ яны пабачаць.
Ім дорага абыйдуцца наезды на мяне,
Хай ворагі мае смуткуюць і паплачуць,
Калі зачынены транзіт ім эканоміку сагне.

“Моцны арэшак” - так мяне назвалі
Замежнікі у размове па сакрэту.
Яны круты характар мой прызналі,
Як бы дадалі мне да іміджу імпэту.

Але ёсць тыя, хто мой поспех не успрымаюць.
Трыумвірат з жанчын пратэсты узначаліў.
Яны настойліва падмурак улады разбураюць.
Абдураныя людзі пад іх уплыў папалі.

У дзень нараджэння тры шасцёркі малявалі.
Гэта узрост і прэзідэнтства у шосты раз.
Знакам антыхрыста мяне павіншавалі,.
А маладзіцы гарбузоў прынеслі у запас.

Усе выпаўзні пасля разгонаў ачунялі.
Зноў рвуць кашулі і сукенкі на грудзях.
Караскаюцца уверх на эйфарычнай хвалі.
Пакуль не апануе іх разгубленасць і страх.

На вуліцах прастора беспрацоўным і наркотам.
Я загадаў амапаўцам іх жэстачайшэ разганяць,
З гэтым яны павінны справіцца, а потым,
Мяшкамі буду ім узнагароды раздаваць.

Калі сітуацыя стала выходзіць з пад кантроля.
Прышлося з аўтаматам выскачыць з палаца.
А побач быў узброены сынок малодшы Коля.
Я мітынгоўцам паказаў: - не будзем мы здавацца.

Хаця яны яшчэ раней, як пацукі пабеглі,
Лічу, быў не дарэмны мой учынак.
І да таго ж амапаўцы стаялі, нібы кеглі.
Натоўп іх паваліў бы без замінак.

Тады узнікла для жыцця рэальная пагроза
І мне напружыць нервы давялося.
Ледзь стрэлку перавёў я перад паравозам,
Пашанцавала, дзякуй Богу, абышлося.

Чаму у моладзі падтрымкі я не маю?
Студэнты масава выходзяць на пратэсты.
Настаўнікаў з ідэалогіяй гнілой не паважаю,
Загадваю іх пазбаўляць наседжанога месца!

Таксама лекараў паводзіны здзіўляюць,
Паколькі многія пратэсты падтрымалі.
На мітынгах і навукоўцы заяўляюць: -
Супраць мяне яны галасавалі.

Арганізатараў паштучна будзем выяўляць.
Самі яны пайшлі з дзяржавай на развод.
Прыдзецца іх з краіны “выціскаць”,
Каб не ачмуралі і не зводзілі народ.

Углядаюся у незадаволеныя твары.
Актыўным пратэстоўцам я дарогу пакажу.
Каб па начам іх не трывожылі кашмары,
Пакуль не позна – няхай валяць за мяжу.

Гэта, найперш, датычыць тых,
Хто сітуацыю разгойдвае у краіне,
Хто вочы засціў, страціў слых.
Ці таго хоча, як у суседняй Украіне.

Ад тых, каго затрымлівалі некалькі разоў,
Таксама будзем пазбаўляцца тэрмінова.
Нельга трымаць у краіне гэтакіх казлоў.
Напрошваецца простая выснова.

Мне утрымацца зноў дапамаглі расейцы.
А што, калі за гэта незалежнасць адбяруць?
Але даўно я навучыўся трымаць лейцы,
Каб у сваю карысць любую справу павярнуць.

Саюзніца паціху гоніць мяне у нерат
І патрабуе розныя саступкі ёй рабіць,
А я магу адрозніць у кабылы зад і перад
І буду, як раней, Маскву за нос вадзіць.

Нічога, сітуацыю калі стабілізую,
Зноўку парламент і урад ператрахну.
Калі усё, як кажуць, устаканю, уладкую,
Тады з палёгкаю, нарэшце, уздыхну.

На перамовы з “вуліцай” я не пайду.
З кім дыялог той можна весці?
Я буду час цягнуць і нейкі ход знайду,
Каб ад сябе пратэст адвесці.

Здалося мне аднойчы на нарадзе,
Што у арганізме чую нейкі голас,
Які мармыча, паўтараючы раз – пораз,
Маўляў, я затрымаўся ва уладзе.

Можа і так, але я ужо не раз казаў,
Што калі мне сысці – краіна лясне.
Многа гадоў яе, як факел я трымаў.
Упэўнен, што пры мне яна не згасне.

Я канстытуцыйную рэформу правяду,
А потым выбары усіх структур улады,
Ад рэвалюцыі краіну, мабыць, адвяду
Са стратай прэзідэнцкага мандата.

Алесь Жыбела 1.102387411