Табою, знаю, пагарджалі,
Табе знішчэннем пагражалі,
А ты − жыла, а ты − тварыла,
Ты свету геніяў дарыла,
О, маці мова! Тваё слова −
Паветра для душы жывой,
Заўсёды мне, сялянка-мова,
Такі гаючы гоман твой.
А ты сама – душа народа,
Яго краса, яго прырода:
Народ нікім не растаптаны,
Праз навальніцы, ураганы
Цябе, адвечную, пранёс.
Ты неахопная – як воля,
Ты неацэнная – як доля,
Ты неад’емная – як лёс.
Не разумею. Проста не разумею
Не разумею. Проста не разумею чаму да ўдалага прыкладу не дадалося яшчэ хоць некалькі вершаў.
Можа гэта па "фуншуй"? Чуў проста пра прыхільнасць японцаў да букетаў з адной кветкі.
супер
супер