Празрысты звон,
грымотны грукат,
скалісты свіст,
магутны гул —
усе
разрозненыя гукі
цяклі,
каб зліцца
у агул.
Хісталі
ўздыбленыя далі,
глыбаста білі ў небасхіл.
I ў немату
не прападалі,
а западалі
і раслі.
I ціш і гром,
і звон і шорах
спляліся
ніткаю радства, —
калі з грудзей,
нямых і чорных,
аднойчы
мова прарасла.
чаму грудзи чорныя?
чаму грудзи чорныя?
Величайшее наслаждение читать
Величайшее наслаждение читать данный шедевр поэтического искусства, попутно попивая тройной одеколон с кубинской сигарой. Мой поклон автору, Америка в шоке. Мои аристократические корни ликуют при созерцании такого невероятно глубокого стихотворения
Гэты верш заслугоўвае самую
Гэты верш заслугоўвае самую найвышэйшую адзнаку.
Ну, гэта ж, Алесь Разанаў.
Ну, гэта ж, Алесь Разанаў. Самы лепшы з лепшых.
Найцудоўнейшы верш.
Гут
гут
Понравилось
Понравилось
этот стих прекрасно
этот стих прекрасно паказывает особенность беларусскай литературы , браво поэту!
Вельмі хораша,пранікліва і
Вельмі хораша,пранікліва і зусім па-роднаму. Брава!
Выдатна)
Выдатна)