На зары ліловым вадаспадам
Пралілося неба на траву.
І рака замроілася садам,
Уздыхнуўшы ціха на плыву.
Ці то белым полымем аблокі
Прыляглі на вербах, лазняку,
Запаліўшы мройныя аблогі,
Ручнікі спусціўшы у раку.
Ці то водгук зоркавага шляху –
Вечнасці прызнальнае “люблю”
Ахінуў мелодыямі Баха
І абняў заспаную зямлю.
Ой туманы, белыя туманы –
Мары-мроі золкавай зямлі…
Быццам дух, нябёсамі абраны,
Коні над вадою паплылі.