На вуліцы ні ясачкі. Цямрэчу
На здрадзе ноч, напэўна, развяла,
А коўдра выглядае недарэчы,
Калі у хаце не паліць святла.
I мы не палім, але ўсё ж няёмка
На светлым тле адзінага акна
У строях Евы бачыць незнаёмку,
Што папрасіла месца да відна.
Нарэшце рыпнуў мой вясёлы ложак,
Яна злілася з белай прасціной,
Між мной і ёю крокаў з дзесяць, можа.
Ды колькі крокаў паміж ёй і мной?
На вуліцы ні ясачкі. Цямрэчу,
Хутчэй, дзвюх душ па свеце разліло,
А коўдра выглядае недарэчы,
Няхай бы нават сонца і святло.
цудоўны верш ! і таемны ,
цудоўны верш ! і таемны , і ўзнёслы ! адчуванне мароза на скуры ...