Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Сяржук Сокалаў-Воюш

Нарадзіўся 16 кастрычніка 1957 года ў вёсцы Астроўшчына Полацкага раёна Віцебскай вобласці ў сям'і служачых. Сапраўднае прозвішча - Сокалаў. Працаваў слесарам на заводзе жалезабетонных вырабаў (1974-1976), на Наваполацкім вытворчым аб'яднанні «Палімір» (1979). Служыў у Савецкай Арміі (1976-1978). У 1979 г. паступіў на беларускае аддзяленне філалагічнага факультэта Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта, а пасля трох курсаў перавёўся на завочнае аддзяленне (скончыў у 1985). Настаўнічаў у сярэдняй школе № 5 Наваполацка (1982-1984, 1985-1988), быў навуковым супрацоўнікам філіяла Літаратурнаіа музея Якуба Коласа ў вёсцы Мікалаеўшчына Стаўбцоўскага раёна (1984-1985), загадваў літаратурнай часткай лялечнай трупы Беларускага дзяржаўнага акадэмічнага тэатра імя Якуба Коласа ў Віцебску (1988-1990). З 1973 г. жыве ў Наваполацку. Сябра СП СССР з 1990 г.

У друку выступае з 1973 г. (наваполацкая газета «Хімік»). Аўтар зборніка паэзіі «Кроў на сумётах» (1989). Часта выступае як аўтар і выканаўца сваіх песень.

Напісаў п'есу-казку «Свецяць, свецяць зорачкі...» (пастаўлена ў 1989).

Пераклаў на беларускую мову п'есы А. Андрэева «Манумент», «Любоў да бліжняга», асобныя творы ўкраінскіх, польскіх пісьменнікаў.

sokalau-vojush.jpg


Сярэдняя: 4.5 (13 галасоў)

І люд ня той, і край другі,
І розным часам дні сатканыя,
І непадобныя багі...
А мы такія ж закаханыя.



Сярэдняя: 4.8 (38 галасоў)

Аксамітны летні вечар ахінуў зямлю,
Я вазёрную сінечу вуснамі лаўлю.
Моўчкі слухаю ў росах песьню салаўя.
Над маім лунае лёсам Беларусь мая.

А над лесам, над сусьветам выпрастаў крыло
Залацісты човен ветах, зорнае вясло.
Стан дзявочы Белай вежы, подых ручая,
Я адной табе належу, Беларусь мая!

Там, дзе гойдае вятрыска залаты мурог,
Паўставалі камяніскі ля тваіх дарог.
Чырванее раньні золак, рэха ў гаях,
А ў грудзях тваіх асколак, Беларусь мая.

Мне краёў чужых ня трэба, як не варажы,
Не хачу чужога хлеба, радасьцяў чужых,
Бо чужына сэрца джаліць, цісьне, як зьмяя,
Бо гукае з дальніх даляў Беларусь мая.



Сярэдняя: 4.4 (7 галасоў)

Ажываюць крокі твае у цішы начной,
І лятарня кідае сноп промняў залатах,
і,здаецца,есць на зямлі толькі мы з табой,
Твой стары, як свет, лабірынт вулачак пустых.
Вільня заснула зноў, ды ў яе вачах не пагас агонь,
Тут, ля сівых муроў, запаліла кроў мне яе далонь.

І гучыць паўсюдна матыў даўняе імшы,
І на бітву клічуць званы, страціўшы спакой,
Ды гараць надзеі агні у маёй душы,
Жалю і спагады няма, больш няма ў ей.
Вільня заснула зноў ды ў яе вачах не пагас агонь,
Каб нас пасля баёў струпяніць за Уралам
Тут, ля сівых муроў, запаліла кроў мне яе далонь.