У інтэрнэце – Вашае фота;
апанпвала сэрцам пяшчота.
Ах, як шкада, што да Вас так далёка –
вусны ня могуць ляцець, бы аблокі!
Ад пацалункаў, што сьнег пры адліге
проста на неба, ці ж мы не змаглі бы?!
Побач з улоннем вусны шапочуць:
ах, як пяшчотна, ах, як шчакочуць
цэлую ноч патаемнае тое.
Аргазмы віруюць бурлівай ракою!
Ссорам мне? – Годы? – Гармоны гамоняць!
Мару: лагодныя грудзі далонямі
Пешчу і пешчу…. Салодкай размовы
нібы натхняны, шлю дотыкі словы…
Нібы? - Натхняны! Зрабіўся паэтам,
Сустрэўшысь з партрэтам гожай кабеты!
20/04/2013