Настаўніку
Яны сядзелі ўсе ў цябе за партай -
Рабочы, ўрач, дырэктар, прэзідэнт…
Быў кожны з іх твае увагі варты,
Чакаў, як сонца, з вуснаў камплімент.
Глядзеў з даверам ў вочы, як на маці,
Сачыў за словам, рухам рук тваіх...
Быў больш чым Бог ты кожнаму дзіцяці,
І першых ведаў выпіты келіх.
Каму ты - першы, а каму - апошні…
Нясеш свет ведаў з цемры праз вякі,
А вучні, як зярняты з твае пожні -
Ўсе спеюць, выспяваюць ў каласкі.
З табой шуміць Радзімы нашай поле,
Дзе ні канца ні краю не відаць,
Бо свае веды сееш ты з любоўю,
І не дарма Настаўнік цябе зваць.
© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2019
Свидетельство о публикации №119093006099