Калі жыццё апусціць вочы,
Прамовіць: “Далей не магу!“
Калі найлепшы сябар не захоча,
Схавае за спіну сваю руку.
Калі замоўкнуць твае словы
і зноў у твар - агідны смех,
Вясны хацеў, а тут зімовы
Сапраўдны, пачарнеўшы снег.
Ты веры запалі агеньчык,
На зорны подых трохі паглядзі.
Пішы далей на роднай і енчы
і моўчкі ўпярод ідзі, ідзі, ідзі...
А прыйдзе час збіраць каменні,
Што раскідалі людзі пакрысе.
Для будучыні і для пакаленняў
Ён твае словы ўспамінам данясе.