Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі
Галоўная

Сяргей Брандт

CВЯТЛО МАЛАДЗіКА

Сярэдняя: 5 (261 голас)

Ночка чыстым аксамітам
Лес зімовы засцілае.
Шлях да зорак, менавіта,
Маладзенькі месяц знае.

Малады і вельмі тонкі,
Зноў хаваецца за хмары.
і звініць марозам звонкім,
Льецца цемра на абшары.

Прамень жоўты, да зямелькі,
З неба адзінотай ззяе.
і пляце зіма кудзельку,
У забытым светам краі.

і КАБ НЕ ХВАРЭЛА МАМА!

Сярэдняя: 5 (214 галасоў)

(Пажаданне маленькай дзяучынкі
пад самае Ражство)

Бог жыве высока ў небе
Ды анёлы з ім таксама,
Што яшчэ нам усім патрэбна?
Не грашыць, жыць паслухмяна.

Будзе хлеб, святло ў хаце,
Сэрца прыме падарункі.
Кожны знойдзе сваю праўду
і не будзе такім сумным.

Стануць бліжай ўсім аблокі,
Людзі пачнуць прачынацца.
Бо яны сапраўды могуць -
Даць другім цяпло і шчасце.

Мір і зерне ўсім парэбна
і свабодным жыць таксама.
Бог жыве высока ў небе
і каб не хварэла мама!

А БЕЛАЯ РУСЬ ПіШАЦЦА ЗЛіТНА

Сярэдняя: 5 (52 галасоў)

Вы не з Палесся? - Не, мы з Міншчыны,
Такія ж вёскі, справы звычныя.
Такія ж людзі з працай у поце,
Збанкі гліняныя на плоце.

А лён цвіце заўжды блакітным,
і Белая Русь пішацца злітна.
Хоць мова наша трохі розніць,
Адна зіма на ўсіх ды вёсны.

Арнамент кроснаў, тыя ж дзеці,
Адно святло нам грэе, свеціць.
Адна зямля бацькоў і продкаў,
Ды шлях жыцця такі кароткі.

А лён цвіце заўжды блакітным,
і Белая Русь пішацца злітна.
Хоць мова наша не ўсім даецца,
Адна зямля, лясы, палі ад сэрца.

Сяргей Брандт, 25.05.2013

АДЗіНОТА СПАЦЬ НЕ ХОЧА

Сярэдняя: 5 (180 галасоў)

„Бацька, не ідзі ты ў сваты!
Не бяда,што так кахаю.
Бедны я і брыдкаваты,
Ды зямлі сваёй не маю!

А там трэба - конь сталёвы,
Тры авечкі, бочка з мёдам.
Хатка з студняю, карова
і садок за моцным плотам.

Адну прыгаршню чырвонцаў-
Бо паненка вось такая!
Для яе ўсходзіць солнца,
У нашым, за лясочкам, краі.

Хлопцы ходзяць табунамі,
З тым сядзіць, а з тым - рагоча.
Двор запоўнены вазамі
і грыміць гульба да ночы.

Дзе знайсці цяпер дзяўчыну?
З беднатой хто жыць захоча?“
Холад лезе пад аўчыну,
Адзінота спаць не хоча.