Не думала,а восень прыпыніла,
І не гадала,ды зіма знарок знайшла.
Чаму ж ты,сэрца,мне дзьвярэй не зачыніла,
Не зберагло ўтульнасці,цяпла?
І ў споласе-адчай трывожна-горкі
Бязлітаснаю ценню паўстае
І думак плынь-жыцця майго пагоркі,
Нясе дакор збалелай галаве.
І крык душы,заўжды змагар няўмольны,
Як вір,бунтуе ў скронях усе хутчэй.
Не дасць уздыхнуць глыбока і павольна
І ў бок адвесці стомленых вачэй.