***
Ледзь трымаецца зброя надзей
на спавітых пачуцьцямі снах.
Колькі з сэрцам разьбітым людзей
і з пустымі вачыма? О, жах!
Колькі кропляў патрэбна рацэ,
каб спатоліць смагу журбы?
На пабітай расстаньнем руцэ
пакідаем мы рэшткі сяўбы.
Памяць нібы шызы праклён,
сьлізкі мур і разбураны мост.
На пачатку існуючых дзён
пасьпяшайся да любай наўпрост.
Не шкадуйце сябе ад нягод,
захінаючы твары ў пяску.
Калі будзе апошні твой год
не пасьпее ўжо зьдзейсьніцца цуд.
добра.
добра.