Не шкадую,што я не абранніца.
Не магу на жыцце я абразіцца
Ні за восеньскі смутак народжаны,
Ні за сцюж і завей падарожную.
За імгненне кахання адзінага,
Адзіноту што ў сэрцы пакінула,
Ні за крыж,ад калыскі дарованы,
Ды слязьмі ўзлюляны,узгадованы.
Не шкадую,што з марамі-ценямі
Я ў аблоках плыву,летуценніца.
Мы з пакутай сяброўкі найпершыя,
А ў дадатак,што трызню я вершамі.